Laat voordringen niet leiden tot wantrouwen

“Tunnelvisie op fraude leidt tot basishouding van wantrouwen”. Zo luidt een kopje in het verslag getiteld “Ongekend onrecht” van de Parlementaire ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag.

De conclusie van de commissie is onder meer dat de overheid meer moet vertrouwen en niet alles dicht moet regelen vanuit wantrouwen en fraudekans.

Aan die conclusie moest ik deze week vaak denken nadat RTL kopte: “Vaccinatieprogramma al maanden lek, iedereen kan voordringen en prik krijgen”. Veel media pakten het op. De teneur was vaak dat dit had moeten worden dicht geregeld.

Wat is er aan de hand. Mensen melden zich soms als zorgmedewerker voor een vaccinatie bij de GGD zonder dat ze echt zorgmedewerker zijn. Ze proberen voor te dringen. De GGD gaat daarbij uit van vertrouwen. Er is namelijk geen grote overheidsdatabase van mensen die in de zorg werken en op een zeker moment een prik moeten krijgen. Er is ook geen massale uitwisseling van data tussen elke zorgaanbieder en de GGD wie er een prik moet krijgen. Er is ook geen systeem waarbij precies kan worden gecontroleerd of je wel in de zorg werkt, waar je werkt en of je wel tot de doelgroep van dat moment behoort. Er is, kortom, geen vanuit wantrouwen gemaakt controlesysteem.

Wat er wel is? Vertrouwen. Vertrouwen dat mensen niet hun persoonlijk belang massaal laten gaan voor gezamenlijk belang. Vertrouwen dat de juiste mensen zich melden voor een prik. Er is wat de Parlementaire ondervragingscommissie Kinderopvangtoeslag zocht, namelijk vertrouwen.

Ik ben daar persoonlijk blij mee. Blij dat dit niet is dicht geregeld. Vanuit het vertrouwen dat mensen niet massaal gaan voordringen.

Maar bovenal hoop ik persoonlijk dat voordringen niet leidt tot de reflex om het toch weer dicht te regelen.


Wellicht ten overvloede omdat het gebruik van het woord "persoonlijk" dat al aangaf: bovenstaande tekst is mijn persoonlijke opvatting.